រឿងដែលខ្ញុំនឹងនិទាននេះគឺដកស្រង់ពីរឿងពិតរបស់មនុស្សក្នុងសង្គមអំពីការគិត និង ឥរិយាបទរបស់ ពួកគេក្នុងការប្រើប្រាស់កម្ចី។ ខ្ញុំនៅចាំបានថា នៅពេលដែលខ្ញុំនៅតូចអាយុប្រហែលជា ១៥ ឆ្នាំ ម្តាយរបស់ខ្ញុំតែងតែចំណាយពេល ប្រហែលមួយម៉ោងបន្ទាប់ពីបរិភោគអាហារពេលល្ងាច ណែនាំ និង អោយដំបូន្មានកូនៗអំពីការចាយវាយ លុយកាក់ និង ការខ្ចីលុយ។ ខ្ញុំនៅចាំមិនភ្លេចពីអ្វីដែលគាត់និយាយនៅពេលនោះគឺ ប្រសិនបើកូនមានលុយ ចូរកូនកុំចាយវាយផ្តេសផ្តាស់លើរបស់ឥតប្រយោជន៍ លើកលែងតែយើងមាន ចំណូលជាប្រចាំ និង ទៀងទាត់។ ប្រសិនបើកូនរកបាន ១ម៉ឺនរៀល ចូរកូនចាយយ៉ាងច្រើនណាស់ ៨ពាន់រៀល ហើយសន្សំទុក២ពាន់រៀល។ គំនិតមួយទៀត ប្រសិនបើកូនខ្ចីលុយគេ ចូរកូនយកលុយនោះ មកបង្កើតលុយ (រកស៊ី) ហើយបើមិនចាំបាច់គួរកុំខ្ចីលុយគេ ព្រោះពេលសងគេវិញគឺយើង សងការប្រាក់និងប្រាក់ដើម។ នៅពេលនោះខ្ញុំមិនសូវយល់ប៉ុន្មានទេ។ និយាយដល់រឿងអ្នកជិតខាង សងខាងផ្ទះខ្ញុំ មានម្ខាង ជាអ្នកលក់ចេកអាំង ម្ខាងទៀត ជាអ្នកមានធូរធារ។ កាលនោះ អ្នកលក់ចេកអាំង រស់នៅក្នុងកូនខ្ទម ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គាត់លក់ចេកអាំងប្រហែលពីរ បី ស្និតនៅតៀមតូចមួយនៅមុខផ្ទះ។ រីឯគ្រួសារអ្នកមានវិញ គាត់មានឡានកាមរីមួយ ម៉ូតូអាសង់មួយ មើលទៅគ្រួសារគាត់រៀងឡូយណា...
Learn Together, Share Together